Enkele maanden voor de release van Wolfenstein II: The New Collosus mochten wij al aan de slag met de nieuwste shooter van Bethesda. Wij waren toen zeer onder de indruk en waren dan ook zeer benieuwd naar het eindresultaat. We stapten de alternatieve wereld binnen waarin de nazi’s de plak zwaaien na Wereldoorlog II en zagen dat het goed was, heel goed zelfs.
Nazi’s in 1961
Je kruipt opnieuw in de huid van William ‘B.J.’ Blazkowicz, deze keer in 1961. Enkel is hij in eerste instantie behoorlijk gehavend door de gebeurtenissen uit de vorige Wolfenstein-game. Dit zorgt er ook voor dat het openingslevel zich afspeelt in een rolstoel. Nazi’s naar de eeuwige jachtvelden sturen terwijl je in een rolstoel zit. Het is eens wat anders, maar werkt perfect. Blazkowicz tracht nog steeds het tij te keren en de Verenigde Staten te bevrijden uit de handen van het nazi-regime.
De game is singleplayer only, maar dat is zeker geen nadeel. Het verhaal is behoorlijk uitgebreid en altijd zeer interessant. De dialogen en cutscènes zijn van een zeer hoog niveau en dan ook heel entertainend. De personages zijn boeiend, het verhaal is spannend, maar blijft tegelijkertijd ook luchtig met typische Wolfenstein-humor. Het is eigenlijk steeds uitkijken naar de volgende cutscène omdat deze bijna allemaal zo goed zijn.
Heerlijk knallen
Voor het overige is deze Wolfentein gewoon een shooter die heerlijk wegschiet. De wapens klinken fantastisch en voelen heerlijk aan. The New Collosus is een shooter die gewoon ‘lekker’ aanvoelt. Je hebt behoorlijk wat variatie in wapens. Zo heb je heel wat ‘gewone en kleinere’ wapens, maar zijn er ook nog heel wat krachtige geweren in het wapenarsenaal. Deze kan je meestal maar beperkt gebruiken waardoor ze steeds uniek aanvoelen en leuk om te gebruiken.
Wolfenstein doet als shooter met al zijn wapengekletter niets uitzonderlijk of iets baanbrekend, maar wat het doet, doet het gewoon heel goed. De omgevingen zijn leuk, de vijanden zijn niet al te gevarieerd, maar wel steeds uitdagend. En als het iets te moeilijk wordt, kan je steeds even de moeilijkheidsgraad aanpassen. Want zelfs op de lagere moeilijkheidsgraden knal je er niet blindelings door. Je zal steeds slim gebruik moeten maken van je omgeving en de sterkste vijanden best eerst uitschakelen als je niet te vaak het game over-scherm wil zien.
Grafisch ziet Wolfenstein II er overigens ook zeer goed uit en sommige levels zijn best indrukwekkend. Het is echter vooral het interessante, grappige verhaal met leuke plottwists en fantastische personages dat deze Wolfenstein-game beter maakt dan de meeste single player shooters. Je speelt deze game op een dikke tien uur uit en je hebt geen multiplayer meer om je te vermaken, maar het zijn wel tien fantastische uren. En dat is uiteindelijk waar het toch om gaat? Kwaliteit boven kwantiteit.
Pluspunten
- Heerlijke gameplay
- Toffe wapens
- Ontzettend boeiend verhaal
- Interessante personages
- Een meeslepende shooter
Minpunten
- Niet heel veel variatie in vijanden
- Geen multiplayer
Conclusie
Indien je op zoek bent naar nog eens een geweldige singleplayer shooter dan kan je deze Wolfenstein II blindelings in huis halen. De game schiet heerlijk weg met toffe wapens en leuke levels. Maar het is vooral het fantastische verhaal en personages dat deze game nog boven alle andere shooters zet uit het laatste jaar. We klagen maar al te vaak dat de gemiddelde Call of Duty of Battlefield geen geweldige singleplayer heeft. Activision en EA mogen op dat gebied gerust kijken naar Bethesda want deze Wolfenstein II: The New Collosus is één van de beste singleplayer-games van 2017.
