Outlast zorgde in 2014 voor veel knikkende knieën, klotsende oksels, bibberende handjes en een hoop gegil. De game, van indie ontwikkelaar Red Barrels, groeide uit toch een echte horrorhit onder de gamers en heeft zijn populariteit mede te danken aan de video streaming community. Zelfs de uitbreiding ‘Whistleblower’ was fantastisch en behaalde roem door nog beter te zijn dan de game zelf. Erg indrukwekkend in het land van Resident Evil en Silent Hill. Het feit dat je jezelf niet kan verdedigen werd wel vaker in horror-games gebruikt, zoals in Penumbra en Amnesia: The Dark Descent, maar nog nooit was het zo effectief als bij Outlast. Genoeg redenen om met een vervolg te komen. Helaas hebben wij wel kleine gemengde gevoelens kregen van deze bangmakerij.
”O be carefull little eyes, what you see”
In Outlast 2 speel je als Blanke Langermann die, samen met zijn vrouw Lynn, een reportage maakt over de mysterieuze moord op een zwangere vrouw ergens in een achtergebied van Arizona. jij bent de cameraman en Lynn is de journaliste die verslag doet. De game begint in een helikopter ritje, want je bent op zoek naar de plek waar de vrouw vandaan had moeten komen. Al snel kom je er achter dat de vrouw deel uitmaakte van een moordlustige Christelijke sekte die het steeds hebben over het einde van de wereld en de geboorte van de antichrist. Daarnaast heeft Blake vage dromen over zijn schoolperiode op de St. Sybil Highschool en een klasgenootje genaamd Jessica. De game heeft dan ook hele soepele overgangen tussen de twee ‘werelden’ en soms vraag je jezelf af of wat je ziet wel echt is. Gewapend met alleen een camera en wat batterijen is het jouw doel om Lynn te redden en onzichtbaar te blijven voor de bloeddorstige dorpsgekken. Outlast 2 ruilt de gangen van gekkenhuis Mount Massive om voor grote open buitengebieden en kleine houten huisjes. Wat betekent dat je in maïsvelden en hoog gras kan verstoppen en hier een daar door een raam van een huisje naar binnen kan. Je spendeert het merendeel van de game in de kille buitenlucht van het bizarre dorpje Temple Gate.
De beroemde camera keert terug in Outlast 2 en deze heeft ook wat upgrades gekregen. Naast de bekende en visueel verontrustende night-vision bezit je nu ook over een microfoon die geluiden uit een bepaalde richting beter opvangt. Deze microfoon kan je gebruiken om te horen uit welke richting het gevaar komt en werkt zelfs door muren heen. Ook kan je bepaalde momenten uit de game opnemen met de nieuwe opname functie om later terug te kijken. Blake heeft dan ook iets te zeggen over de opnames die je maakt en naarmate de game verder gaat worden zijn monologen steeds vager. Naast lopen en bukken kan je nu ook liggen zodat je onder kleine doorgangen kan kruipen. De jacht naar nieuwe batterijen, medisch verband en documenten keert ook weer terug. De camera is met een paar minuten gebruik alweer leeg waardoor je geforceerd word je night-vision en microfoon zuinig te gebruiken. Wanneer je gewond raakt kan je niet meer zo snel rennen en dien je wat verband om je wonden te binden. De game is op zijn best wanneer je geruisloos langs meerdere zingende, kapmes dragende, moordlustige psycho’s moet sluipen terwijl je weet dat niet terug kan vechten. Wat heel fraai is gedaan zijn de overgangen van de echte wereld naar de droomwereld. Soms kijk je net even de ene kant op en wanneer je terugkijkt ben je terug op de St. Sybil Highschool. In het begin zijn deze stukken niet zo eng en komen ze als een verademing, maar later in de game is de droomwereld stukken enger dan de gewone wereld.
O hide you in the blood, till the dangers pass you by
Dit alles bij elkaar betekent dat Outlast 2 echt heel eng is. Wellicht de engste game van het jaar te noemen. Op papier klinkt het niet zo eng, maar wij hebben meerdere mensen het begin laten spelen en veel gamers haakten af omdat ze simpelweg niet verder durfden te spelen. Ze hebben de perfecte atmosfeer gecreëerd wat misschien wel het belangrijkste is aan een horror-game. Bewoners van Temple Gate zoals Marta zal je niet snel vergeten. De grafische kant van de game is ook prachtig uitgewerkt. Kleine details zijn ook in orde zoals vliegjes die uit lijken komen en de manier waarop water reageert op jouw bewegingen. De kwaliteit druipt van je scherm af, in de vorm van bloed, smurrie en andere narigheid. Je kan niet zien (en ook niet horen) dat een indie studio deze game heeft gemaakt. Ook willen wij dat iemand een prijs geeft aan de persoon verantwoordelijk voor het geluid. Elke krakende deur, elk zuchtje wind, overal is moeite in gestoken. De game is scherp, het beeld bevat een gezonde 60 frames per seconde en bestuurt beter dan zijn voorganger.
Frustratie
Waarom hebben wij dan toch gemengde gevoelens? Dat komt voornamelijk door de stukken waarin je moet wegrennen. Het probleem is dat het soms totaal niet duidelijk is waar je heen moet. Wat betekent dat je doodgaat, maar de tweede keer en de derde keer en soms zelfs een vierde keer is het nog steeds niet altijd duidelijk en hier gaat het fout. De grootste vijand van angst is namelijk herhaling. Ga jij één keer dood op een stuk, dan is het de tweede keer minder eng. Herhaal dit soms wel zeven keer en je blijft alleen over met frustratie en een oneerlijk gevoel. Een goedkoop gevoel alsof je het niet mag winnen. De spannende muziek en het geschreeuw van een paar gekken achter je helpen je ook niet concentreren op je ontsnapping. Door trial en error kom je er uiteindelijk wel, maar alle angst die je had is al lang weg en je blijft alleen maar met een geïrriteerd gevoel achter.
Conlusie
Ondanks wat frustratie is Outlast 2 echt wel een super enge game. Elke horror-fan dient deze game te spelen en degene die niet durven kunnen altijd nog hun pleziertje krijgen door naar streamers te kijken die uit hun stoel vliegen. Mede dankzij deze streamers is Outlast zo een sterke naam geworden en Outlast 2 zet de trend voort. Red Barrels heeft gelukkig wel voor variatie gekozen. De momenten in de school komen en gaan op de juiste momenten en er is zelfs een heel hoofdstuk waarbij je een meer moet oversteken met een vlotje. De verschillende hoofdstukken hebben ook allemaal een ander gevoel en dat zorgt ervoor dat Outlast 2, die twee keer langer duurt dan de eerste Outlast, niet snel verveeld. Hier en daar is nog wel ruimte voor verbetering. Zo zijn de personages te weinig gebruikt waardoor je geen band met ze krijgt en heeft het verhaal hier een daar wat losse steken. Één document die lastig te vinden is koppelt wel het verhaal van Outlast 2 aan de eerste Outlast, maar echte duidelijkheid krijg je niet. Het einde legt je niks uit over de gebeurtenissen van het verhaal. Wellicht bewaren ze dat voor een uitbreiding of een vervolg. De game heeft sommige van ons letterlijk nachtmerries gegeven en dat is toch wel erg indrukwekkend. Angstaanjagend is het perfecte woord om Outlast 2 te omschrijven.
