In 1991 zette Capcom de wereld van de games op zijn kop met de release van de allereerste editie van Street Fighter 2. Zowel in de wereldwijde arcades als bij de mensen thuis groeide de game uit tot een hit en blijft het tot op heden een legendarische titel. Nu zesentwintig jaar later komt Capcom terug met de zoveelste heruitgave in de vorm van Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers. Kan deze versie de legendarische status van Street Fighter 2 hooghouden of schiet de game in het huidige landschap tekort?
Die goede oude tijd
Ik weet het nog heel erg goed. Het was 1992 en een goede vriend had een Super Nintendo met de toen nieuwe Street Fighter 2. Vanaf de eerste minuten dat ik samen met hem speelde was ik verkocht. Alles klopte aan de titel. De geweldige graphics, uiteenlopende en diverse karakters maar voornamelijk de heerlijke gameplay welke simpel is om op te pakken maar lastig om te beheersen. Uiteraard hebben wij de afgelopen jaren vele versies van Street Fighter gezien waarbij steeds nieuwe mechanics en personages werden geïntroduceerd. Stuk voor stuk zijn dit games welke met recht de stempel van klassieker mogen dragen maar toch blijft het origineel, Street Fighter 2, een speciaal plekje hebben in mijn hart houden.
Deze heruitgave van Street Fighter 2 is niet op het origineel van de Super Nintendo gebaseerd maar op Street Fighter 2 HD welke jaren geleden het licht zag op het toen nog prille Xbox Live Arcade. Deze versie differentieert zich van het origineel door het gebruik van compleet herziende graphics welke opnieuw handgetekend zijn. Dit geldt voor zowel alle character models als de levels. Naast de vernieuwde graphics hebben geluidseffecten en muziek een welverdiende opfrisbeurt gekregen. Ondanks dat Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers gebaseerd is op een fighter uit de jaren negentig is dit niet aan de game af te zien of te horen. Uiteraard is niet iedereen gecharmeerd van deze opfrisbeurt en kun je de game ook spelen met de originele sounds en graphics. Voor iedereen die écht die retro feel wilt ervaren is dit een welkome aanwinst.
Nog steeds ijzersterk
Wat wel helemaal is zoals het origineel is de gameplay. Het easy to learn, hard to master principe is gelukkig nog steeds van toepassing. De game speelt heerlijk en is over de gehele linie erg stabiel. We hebben de game gespeeld zowel via de TV-mode, alleen tijdens het reizen en samen met vrienden met de twee joycons. In elke situatie is Ultra Street Fighter 2 een heerlijke trip down memory lane en doet alles wat je verwacht. We hadden verwacht dat we de game niet lekker zouden vinden spelen met de losse joycons maar dit valt heel goed mee. Uiteraard speel je game liever met de standaard Switch controller of Pro Controller echter is het spelen met enkel de joycons alles behalve een straf. Ondanks dat de joycons een D-pad missen knallen de combo’s snel en soepel uit je vingers met enkel de thumbstick en knoppencombinatie. Mocht je de game dus snel een paar potjes willen spelen met vrienden en heb je geen andere controller opties dan enkel de joycons dan kun je ook daar prima mee uit de voeten. Wel willen we even aanstippen dat in de arcade mode de mogelijkheid om auto’s voor punten te slopen schittert in afwezigheid. De reden van het schrappen hiervan is ons onbekend en hoewel het weinig om het lijf heeft, is het wel wat jammer.
Helaas hebben we tijdens het spelen wel wat framedrops meegemaakt wat ervoor zorgde dat game wat trager speelde. Dit gebeurde met name met het spelen van de nieuwe graphics maar we konden niet de vinger erop leggen wat dit veroorzaakte. Uiteraard kan Capcom dit mogelijk in de toekomst wegpoetsen met een update maar het had mooier geweest als de game nu al geen framedrops had gehad. Online gaat dan weer erg soepel en vind je snel een tegenstander om je mee te kunnen meten. Uiteraard worden je tegenstanders aan je gekoppeld op basis van het aantal gewonnen en verloren potjes zodat je over het algemeen tegen personen van je eigen niveau speelt.
Teleurstellende nieuwigheden
De subtitel The Final Challengers heeft het mogelijk al verklapt maar deze editie van Street Fighter bevat inderdaad nieuwe karakters. Dit zijn in dit geval Evil Ryu en Violent Ken, een tweetal variaties op de meest bekende Street Fighter personages. Ondanks dat deze nieuwe personages variaties zijn op bestaande karakters spelen ze wel iets anders dan de originele. Hun moveset is wat aangepast en biedt meer een mix tussen de originele moveset en die van Akuma. Wel is het jammer dat zij zo op safe spelen met deze twee personages. We hadden liever gezien dat er volledig nieuwe karakters geïntroduceerd zouden worden of er personages uit Street Fighter 3, 4 of 5 aan de game toegevoegd waren. Dit had net even wat frisser aangevoeld en had mogelijk de game wat meer opgeschut.
Ook nieuw is de Way Of The Hado modus waarmee je middels bewegingen met de joycons écht in de huid van Ryu of Ken kunt kruipen. Juist omdat deze modus helemaal nieuw is, is het extra teleurstellend om te zien dat het weinig om het lijf heeft en bovenal gewoonweg niet lekker speelt. De joycons registreren niet altijd de juiste moves en de modus voelt onaf, afgeraffeld maar belangrijker niet leuk en dat is erg jammer omdat juist hierop veel de nadruk is gelegd tijdens de aanloop aan de game. Wat dan wel weer tof is, is de mogelijkheid om met een CPU of menselijke speler in tag team te kunnen vechten. Je vecht in dat geval met 2 personen tegelijkertijd tegen één of twee tegenstanders. Tijdens deze gevechten deel je met je medespeler één levensbalk waardoor samenwerken essentieel is en dit een hele andere dynamiek aan de welbekende gameplay geeft. Wat ook erg tof is dat Capcom veel digitale artwork van de verschillende Street Fighter edities heeft toegevoegd welke je direct kunt bekijken.
Conclusie: Hinkend op twee gedachten
Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers is een game met twee gezichten. Allereerst moeten we concluderen dat de gameplay, zelfs na zoveel jaar, nog steeds ijzersterk is en stand weet te houden in het huidige video game landschap. De game ziet er met de vernieuwde graphics goed uit en ook qua geluid weet de game aan te voelen als een hedendaagse game en dat is knap. Wel willen we benadrukken dat de game weinig nieuwe content te bieden heeft als je het vergelijkt met het origineel wat weer jammer is. De content die vervolgens wel is toegevoegd biedt helaas weinig meerwaarde. Wat je dan overhoud is een nieuwe versie van misschien wel de meest gebalanceerde fighting game allertijden. De game speelt heerlijk weg en de mogelijkheid om de game zowel thuis als on the go te spelen zorgt ervoor dat je de titel ongetwijfeld regelmatig uit de kast gaat halen om samen met anderen te spelen.
