De definitie van een bombastisch spektakel wordt perfect ingevuld door de derde editie van Dawn of War. Pakt deze gok goed uit voor hen of niet? We zijn blij mee te delen dat het spektakel, op de meeste vlakken, perfect past binnen het concept.
Drie Facties, vele speelstijlen
Zoals bij de meeste spellen waar de multiplayer de focus is, dient het verhaal als voorbereiding. Een leerproces dat zeker wordt aangeraden want het is een spel met een zekere leercurve. Het verhaal kan wel zijn eigen boontjes doppen. Het stem acteerwerk en de soundtrack zijn tevens goed.
De 3 facties waren goed onderscheidbaar met elk hun waarden en moraal (of het ontbreken ervan). Er zijn in totaal 17 missies. Een krachtig wapen, de speer van Khaine, is dit maal de spilfiguur. De vorige verhalen draaiden voornamelijk om de Space Marines. Deze keer laten ze je het verhaal van 3 kanten bekijken wat het wel ergens interessant maakt. Zo leer je ook echt met de 2 andere facties spelen wat nodig is want de verschillen tussen de drie facties is nog nooit zo groot geweest. Ergens is er wel het gevoel dat ze een kans hebben gemist om een nog iets beter verhaal te brengen over elke factie. Het helpt ook niet dat je van de ene factie springt naar de andere in de missies. Zo geraak je nooit echt betrokken bij één factie. Deze variatie maakt wel echt leuke gameplay. Elke factie maakt het spel anders zonder je echt in een hokje te duwen qua mogelijke strategieën.
Combineer dit met fantastisch gedetailleerde animaties en modellen en je hebt een sterke basis voor een goede RTS. Wat deze basis verheft tot excellent zijn de Elite Units. Elke factie heeft toegang tot 3 elites die je op voorhand kiest. Dezer gigantische eenheden zorgen voor het bombastische spektakel. Zulke unit kunnen oproepen, geeft je steeds een ware adrenaline rush. Vaak kan je het tij hierdoor keren met een echt heldenmoment. Begrijp ons niet verkeerd. Die kleine units zijn elk zeer uniek op zich door hun eigen leuke speeltjes waarmee ze de vijand kunnen verrassen.
Easy Peasy? neen. Leuk? ja!
Als je de facties moet rangschikken van makkelijk naar moeilijk zou je deze volgorde krijgen: Space Marines, Eldar en Orks. De Space Marines zijn vrij simpel om te begrijpen. Ze draaien puur om brute kracht. Je beweegt naar voren op het strijdtoneel en gebruikt je kan makkelijk nieuwe eenheden te laten aansluiten bij je strijdmakkers. Zo kan je een lopend gevecht proberen te draaien in je voordeel.
De ‘Ultimate Abilitty’ van de Space Marines is hun gigantische vlag die je kan neerplanten waar je wil. Deze geneest je eenheden en geeft ze wat extra kracht. De Elites zijn teves makkelijker te begrijpen en te gebruiken in volle actie t.ov. de andere facties. De Imperial Knight Elite is een goed voorbeeld van puur spektakel. Raketten vliegen overal naartoe terwijl hij een kettingzaag rond zwiert dat alles in brand steekt. Simpel te begrijpen en leuk om te zien! We raden dan ook aan om in de Multiplayer deze factie als eerste te gebruiken om te wennen aan de game.
Eldar zijn slimmer
De Elites van de Eldar (alsook van de Orks) vergen iets meer planning en micro management om ze effectief te gebruiken. De Eldar draaien meer om hinderlagen en snelle verplaatsingen van eenheden. Al hun eenheden en gebouwen kan je makkelijk teleporteren om zo een mobiel leger en basis te scheppen. Vechten rond één van je constructies is interessant want dit geneest niet alleen je eenheden maar geeft ze ook wat extra aanvalskracht. Lok de vijand in een onzichtbaar stukje terrein waar je leger en een paar van je gebouwen zich verschuilen en je aanvaller’s eenhedenteller staat op 0 voordat hij tot 5 kan tellen.
Zo kan je ook een ‘hit and run’)tactiek gebruiken als je ze dicht bij de vijand krijgt. De Eldar hebben geen mooie vlag als ‘Ultimate Ability’, maar iets veel cooler namelijk een verplaatsbare storm. Helaas wel zonder haaien. De Eldar zijn niet makkelijk om te leren omdat de tactieken minder voor de hand liggen. Maar eens je ze begrijpt kan je heel leuke momenten met hen creëren.
Waaagh!!!
Waar denk je aan als je ‘Orks’ hoort? Ze zijn met veel, zijn lelijk en houden van pure destructie. Toch draait deze factie niet om vele eenheden bouwen. Dit is de meest gecompliceerde factie. Alles draait om Scrap. Dit is metaalafval dat je op het slagveld kan vinden. Elke Ork kan Scrap van het slagveld oppikken om zichzelf op te waarderen. Zo krijgen bepaalde eenheden niet alleen betere schilden maar bijvoorbeeld ook een leuke granaat erbij. De naam, uitzicht en animaties veranderen ook. Hier kunnen ook volledige machines als het ware uit verrezen worden die op hun beurt weer opgewaardeerd kunnen worden. De vliegende Deffkopta krijgt zo een cirkelzaag erbij dat je in een rechte lijn kan afvuren op je vijanden. Zelfs je Elites gebruiken Scrap om zichzelf te healen en speciale eigenschappen te krijgen. Het is wel weer iets extra dat er bij komt bij je micro management. Sneltoetsen zijn je vriend!
Naarmate een gevecht vordert kan je dus met het gecreëerde afval je eenheden verbeteren en healen of volledig nieuwe eenheden maken. Zo groeien ze in kracht terwijl ze verder vechten. Dit alles speelt goed in op het idee dat de Orks meer een geïmproviseerd leger zijn. Wees echter op je hoede want als je met een minderheid begint ga je snel doorhebben dat Orks niet zo sterk zijn als het geroep van hen doet blijken. Ze zijn wel vrij goedkoop zodat je vaak sneller bij de resource points geraakt in het begin van het spel.
Tactische nuance
De game heeft dus ontzettend veel tactische mogelijkheden. Dit maakt het niet alleen een goede RTS maar ook een moeilijk spel om aan te leren. Het kan soms overweldigend zijn. Het verhaal moet je dus echt wel spelen voor je aan de multiplayer begint.
Daar draait het uiteindelijk allemaal om. Er is momenteel 1 spelmodus genaamd Power Core. De 8 arena’s lijken verdacht veel op een standaard MOBA arena. Je hebt 3 rijen op elke arena. 1 rij per speler. Dat is niet het enige dat ze overnemen van dat genre. Elk team heeft een Power Core, je basis, die je moet vernietigen bij je tegenstander. Deze wordt beschermd door een Schild generator en 2 gigantische geschuttorens. Een online spel duurt meestal een half uur. Dit duurt langer dan gedacht maar komt vooral doordat de Elites vaak het spel kunnen omdraaien.
In de singleplayer brachten de Elites heel wat spektakel. In de multiplayer kan het soms wel aanvoelen alsof je gewoon met de Elites tegen elkaar bezig bent. Deze Elites zo snel mogelijk bouwen is dan ook gewenst. Elke eenheid apart kunnen aansturen en tegelijkertijd zien dat andere punten verdedigd worden terwijl je ook nog eenheden bouwt in je basis is niet makkelijk. Je beloning is wel één van de meest grootschalige actie in een RTS. Dawn of War III is alles behalve oppervlakkig.
Grafisch dik in orde
Dawn of War III draaide ook zeer vlot. Wat knap is met zoveel kleine bewegende elementen op het spel. De grafische en audio instellingen die je verwacht bij een groot PC-spel zijn er ook. Er was een kleine ‘internet backlash’ vanwege de kleurrijke grafische keuzes. Dit is echter volledig onterecht naar onze mening. Ja het is niet zo grimmig als de uitgelichte afbeelding bovenaan, maar de grafische keuzes zorgen voor een ongelooflijk spektakel voor het oog zonder onoverzichtelijk te worden. Het lijkt ons ook een goede vertaling van het originele bordspel.
Conclusie
Warhammer 40K: Dawn of War III is één van de best uitziende RTS -spellen ooit die tegelijkertijd ook nog eens leuk is om te spelen. De game is niet perfect maar wanneer ‘Ultimate Abilities’, Elites en alle eenheden botsen tegen de vijand dan is het een ware streling voor het oog. De gameplay is op en top en je hebt nog steeds fun in de multiplayer ook al verlies je. De enige 2 minpuntjes zijn de Elites die soms wat ongebalanceerd kunnen aanvoelen en het verhaal waar ze iets meer mee hadden kunnen doen. De vele uren die je kan slijten met Dawn of War III zijn in ieder geval pure fun ondanks de stijle leercurve. Een must-have dus voor de RTS-fan.
